افت سطح آب زيرزميني دشت سياخ دارنگون، اين دشت را به دشت ممنوعه تبديل كرده است
دشت سياخ دارنگون در فاصله 50 كيلومتري جنوب غربي شهر شيراز و در ناحيه معتدل تا سرد آب و هوايي قرار گرفته است.
مساحت اين دشت و حوزه آبريز اطراف آن بالغ بر 979كيلومتر مربع و متوسط بارندگي ساليانه دشت در حدود 420 ميلي‌متر است.
بر مبناي آخرين آمارگيري انجام شده در سال 88، تعداد 1335 حلقه چاه عميق و نيمه عميق و 19 دهنه چشمه در اين دشت آمارگيري شده كه در پي خشكساليهاي پي در پي و حفر چاههاي غيرمجاز در اين فاصله، تعداد 338حلقه چاه، خشك و غير قابل استفاده گرديده است. همچنين بر اساس محاسبات انجام شده بر روي نوسانات سطح آب چاههاي مشاهده اي، مشخص شده است كه از سال 86 تاكنون 2/7 متر از كل سطح آب سفره زيرزميني دشت افت كرده كه اين امر نشانگر وجود بحران در آب زيرزميني سفره آبرفتي است. به همين دليل از سال 88، اين دشت به صورت دشت ممنوعه درآمده و هرگونه بهره برداري جديد جهت مصارف كشاورزي ممنوع شده است.
در چنين شرايطي چه مي توان كرد؟
كارشناسان راه حلهاي زير را براي برون رفت از اين بحران پيشنهاد مي كنند:
1- كنترل بهره برداري از چاههاي پروانه دار
2- جلوگيري از حفاري چاههاي غيرمجاز احتمالي با همكاري آب منطقه اي و مردم بومي منطقه
3- توسعه كشتهاي گلخانه اي و توسعه صنعت به جاي كشاورزي سنتي
برنامه ريزي براي خشكسالي و مديريت پيشگيري از وقايع ناشي از آن، كار سختي است چون شدت و تكرار وقايع نامشخص است. از آنجا كه مردم تمايل دارند خشكسالي را يك بخش طبيعي از مسير آب و هوايي دانسته و معتقدند بالاخره برطرف مي شود، دادن اطلاعات در زمينه خسارات خشكسالي و هزينه هاي واقعي آن، راه مناسبي جهت فرهنگ سازي در زمينه مقابله با بحران كم آبي در ميان مردم است.
بنابراين با توجه به اينكه در 40 سال گذشته 27 پديده خشكسالي مختلف در كشور اتفاق افتاده، و عليرغم رشد تكنولوژي عصر حاضر، امكان مقابله با اين بلاياي طبيعي به طور كامل وجود ندارد، چه خوب است مردم بومي و كشاورزان عزيز با همكاري دستگاههاي مربوطه، در راه فرهنگ سازي براي استفاده و كنترل منابع آب موجود گام برداشته و ميزان خسارتها را به حداقل ممكن كاهش دهند.
